เกิดจากเชื้อไวรัสไข้หัดสุนัข (Canine Distemper Virus: CDV) พบได้ ในสุนัขทุกช่วงอายุ แต่สุนัขอายุน้อยจะอันตรายมากกว่า โรคนี้เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ไม่ติดต่อไปยังมนุษย์ ลักษณะจำเพาะของโรค คือ มีไข้ตาแฉะ มีน้ำมูก ควบคู่ไปกับอาการของระบบทางเดินอาหาร ระบบหายใจ และระบบประสาท

อาการ (Clinical sign) แบ่งเป็น 2 ระยะ คือ

• ระยะที่หนึ่ง จะพบ 3-5 วันหลังจากได้รับเชื้อ สุนัขจะมีน้ำตาและ น้ำมูกโดยเริ่มแรกจะใส ต่อมาข้นและมีสีเหลืองปนเขียว มีไข้สูงประมาณ 24-48 ชั่วโมง นอกจากนี้ยังพบอาการอื่นที่ไม่เฉพาะต่อโรคร่วมด้วย เช่น ไอ เมื่อ อาหาร ห้องเสีย อาเจียน
• ระยะที่สอง จะเริ่มอาการหลังจากระยะแรก 1 อาทิตย์ บางครั้ง 2 เดือนก็พบได้ อาการระยะนี้เกิดจากเชื้อไวรัสที่เข้าไปทำลายระบบประสาท ซึ่งความรุนแรงขึ้นกับว่าเชื้อโรคเข้าไปทำลายส่วนไหนของระบบประสาท ที่พบ บ่อย คือ

1. ชัก (convulsion, seizure, fits) และมีกล้ามเนื้อหดตัวเป็นจังหวะ พบมากที่กล้ามเนื้อขา ใบหน้า โดยที่ขาจะกระตุก (jerk) ทุก 2-3 วินาที โดยที่สุนัขไม่สามารถควบคุมได้ ถ้าเป็นมากสุนัขไม่สามารถเคลื่อนที่ได้อย่างปกติ กรณีชักที่ใบหน้าและขากรรไกร จะกินน้ำและอาหารลำบาก

2. อาการอื่นๆ ที่พบได้ก็มีสูญเสียการรับรู้อย่างสมดุล , อัมพาต , ขาด ความสนใจสิ่งแวดล้อมบางครั้งอาจมีการหนาตัวและแข็งขึ้นของฝ่าเท้า (Pad) ดังนั้น Hard pad จึงเป็นอีกชื่อหนึ่งของโรคนี้ สุนัขที่เป็นไข้หัดสุนัขประมาณ 50 % สามารถหายได้โดยไม่มีอาการทางประสาท การไปพบสัตวแพทย์โดยเร็ว ทำให้โอกาสหายเพิ่มขึ้นและเมื่อหายแล้วสามารถเกิดโรคได้อีก

การแพร่เชื้อโรค (Transmission) สัตว์ที่กำลังป่วยหรือเพิ่งหายจากป่วย จะขับเชื้อไวรัสจำนวนมากทางอากาศรวมทั้งทางน้ำมูก น้ำลาย ปัสสาวะ อุจจาระและน้ำตา

การป้องกัน (Prevention) การให้วัคซีนจะดีที่สุด วัคซีนจะไม่ให้ภูมิ ต้านทานทันที จะใช้เวลาประมาณ 10 วัน จึงเริ่มป้องกันโรคได้และแม่พันธุ์ควรฉีดวัคซีนกระตุ้นก่อนการผสมพันธุ์

อายุเริ่มแรกของลูกสุนัขที่ควรได้รับวัคซีนขึ้นกับสถานภาพภูมิคุ้มกัน โรคของแม่สุนัข ตังนี้

1. แม่สุนัขมีภูมิคุ้มกันโรคสูง และลูกสุนัขได้รับนั้านมเหลืองแรกคลอดเต็มที่ ลูกสุนัขควรได้รับวัคซีนเข็มแรก ในช่วงอายุ 12-16 อาทิตย์ เพราะ เป็นช่วงที่ภูมิต้านทานที่ได้รับจากแม่เริ่มหมดไป
2. ลูกสุนัขเกิดจากแม่ไม่ทราบสถานภาพภูมิคุ้มโรค และมีอายุเกิน 3 เดือนไปแล้วสามารถให้วัคซีนเพียงครั้งเดียวในช่วงระยะปีแรก
3. ลูกสุนัขเกิดจากแม่ไม่ทราบสถานภาพภูมิคุ้มโรค และมีอายุต่ำกว่า 3 เดือนควรให้วัคซีนอย่างน้อย 2 ครั้ง ครั้งแรกเมื่อลูกสุนัขหย่านม และครั้งที่ 2 เมื่อลูกอายุได้ 12-16 สัปดาห์ แต่ถ้าให้ดีที่สุด ควรให้วัคซีนห่างจากครั้งแรกทุก 2 อาทิตย์จนอายุได้ 12-16 อาทิตย์
4. ลูกสุนัขกำพร้าไม่เคยได้รับ colostrum ควรให้วัคซีนตั้งแต่อายุ 2 อาทิตย์และต่อมาทุก 2 อาทิตย์จนอายุได้ 12-16 อาทิตย์
5. เพื่อภูมิต้านทานอยู่ในระดับสูง ควรฉีดวัคซีนซํ้าทุกปี ปีละครั้ง

อย่างไรก็ตามการให้วัคซีนต้องคำนึงถึงภูมิต้านทานจากแม่ เพราะภูมิต้านทาน นี้จะไปขัดขวางการสร้างภูมิคุ้มโรคของลูก ดังนั้นการให้วัคซีนกับลูกสุนัขอายุน้อยหรือขณะที่ภูมิคุ้มโรคจากแม่ยังไม่หมด จำเป็นต้องได้รับวัคซีนซํ้าหลายครั้งเสมอ

การรักษา (Treatment) ปัจจุบันยังไม่มียาที่ใช้สำหรับทำลายเชื้อไวรัส โดยตรง ดังนั้นหลักการรักษาโรคประกอบด้วย

1. ป้องกันการติดเชื้อแทรกซ้อน โดยเฉพาะป้องกันการเกิดปอดบวม ด้วยการให้ยาปฏิชีวนะที่เหมาะสม
2. การรักษาเพื่อบรรเทาอาการต่าง ๆ(Symptomatic treatment) เช่น

ถ้ามีอาการชักก็ให้ยาระงับอาการชัก เป็นต้น

3. การรักษาเพื่อพยุงสุขภาพสัตว์(Supportive treatment) เพื่อให้ ร่างกายคืนสู่สภาพปกติโดยเร็ว เช่น การให้สารน้ำหรือ(Isotonic fluid) โปรตีน และวิตามิน
4. การดูแลเอาใจใส่สุนัข ให้ความรัก ความอบอุ่น สิ่งแวดล้อมที่ดี และ อาหารที่ดี ก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ช่วยให้สุนัขฟื้นตัวเร็วขึ้น

มาก ดีกว่ามนุษย์ ถึง 1 ล้านเท่าทีเดียว

เกิดจากเชื้อไวรัส (Canine Adenovirus – 1)ทำให้ตับเสียหาย โรคนี้ไม่ ติดต่อไปยังมนุษย์

อาการ พบได้ในสุนัขทุกอายุ แต่พบบ่อยที่สุดในสุนัขอายุน้อยกว่า 1ปี

แบ่งเป็น

• อาการแบบเฉียบพลันรุนแรง (Peracute) ไข้สูง ปวดท้องอย่างรุนแรง อาเจียนหรือถ่ายเป็นเลือด และมักตายภายใน 24 ชั่วโมง หรือสุนัขบางตัวอาจ ตายทันทีโดยไม่แสดงอาการ
• อาการแบบเฉียบพลัน (Acute) มีไข้สูง เบื่ออาหาร ทอนซิลอักเสบ เหงือกมีสีแดง ท้องเสีย แสดงอาการปวดช่องท้อง ท้องมักแข็งตึง อาจพบจุด เลือดตามใต้ผิวหนัง อาจพบกระจกตาขุ่นมัวเมื่อเริ่มฟื้นจากโรค กรณีเป็นมากๆ อาจป่วยและตายทันที

การแพร่เชื้อโรค สุนัขที่ป่วยจะขับไวรัสออกมาหลายทาง เช่น นํ้าลาย, ปัสสาวะ, อุจจาระ รวมทั้งสุนัขที่หายป่วยสามารถขับเชื้อไวรัสออกมาหลายเดือนหลังจากเป็นปกติ โรคนี้ติดต่อได้ง่ายโดยการกินและสัมผัสโดยตรงกับเชื้อที่ขับออกมากับสึ๋งขับถ่าย ดังนั้นจึงไม่ควรนำสุนัขที่ไม่ได้ฉีดวัคซีนเข้าไป รวมกลุ่ม

การป้องกัน โดยการให้วัคซีนและควรมีการกระตุ้นซํ้าทุกปีเป็นประจำ เนื่องจากวัคซีนป็องกันโรคนี้ในประเทศไทยมักอยู่รวมกันกับไข้หัดสุนัข การ ฉีดวัคซีนตับอักเสบ จึงมักแนะนำให้ ถือปฏิบัติเช่น เดียวกับวัคซีนป้องกันโรค ไข้หัดสุนัข

การรักษา เนื่องจากโรคนี้เกิดจากเชื้อไวรัส ดังนั้นหลักการรักษาจึง คล้ายกับการรักษาโรคไข้หัดสุนัขคือ รักษาตามอาการและรักษาเพื่อพยุงสุขภาพสัตว์ รวมทั้งให้ยาปฏิชีวนะที่เหมาะสมเพื่อควบคุมป้องกันการติดเชื้อโรคแทรกซ้อน และการดูแลที่ดี

เกิดจากเชื้อ Canine Corona Virus; CCV และ Canine Parvovirus; CPVพบครั้งแรกในปี ค.ศ. 1978 และแพร่ไปอย่างรวดเร็ว พบว่าภายใน 2 ปี

โรคนี้กระจายไปทั่วโลก ลักษณะจำเพาะของโรคคือ อาเจียนและท้องร่วงอย่างรุนแรง

อาการ พบได้2 รูปแบบคือ

• แบบแรก สุนัขจะมีอาเจียน ท้องเสีย เบื่ออาหาร อ่อนเพลีย โดย อุจจาระที่ออกมาจะมีเลือดปนและมีกลิ่นเหม็น ทำให้สุนัขเสียชีวิตได้ โดยเฉพาะลูกสุนัข
• แบบที่สอง ลูกสุนัขจะตายอย่างรวดเร็ว (sudden death) โดยไวรัสจะ เข้าทำลายกล้ามเนื้อหัวใจเกิดภาวะหัวใจล้มเหลว รูปแบบนี้พบไม่มาก

การป้องกัน โดยการให้วัคซีนเร็วที่สุดที่สามารถให้ได้คือ 2 อาทิตย์ แต่ปกตินิยมให้เมื่อ 6-8 อาทิตย์ 12-14 อาทิตย์และ 16-18 อาทิตย์ ควรมีการ กระตุ้นซํ้าประจำทุกปีเพื่อให้ระดับภูมิคุ้มกันสูงอยู่เสมอ และให้วัคซีนกับสุนัข ทุกช่วงอายุ แม้กระทั่งในสุนัขแก่เพราะสุนัขแก่คล้ายกับลูกสุนัข คือ มีความไว ต่อการเกิดโรคสูง

การให้วัคซีนก่อนผสมทำให้แน่ใจได้ว่าสามารถให้ภูมิด้านทานแก่ลูก สุนัขได้เพียงพอและถ้าในสุนัขตั้งท้องควรให้วัคซีนเชื้อตาย โดยทั่วไปวัคซีนไม่มีผลต่อระบบสืบพันธุ์แต่ไม่แนะนำให้ฉีดในไตรมาสแรกของการตั้งครรภ์

การรักษา   เนื่องจากโรคนี้เกิดจากการติดเชื้อไวรัส ดังนั้น หลักการ

รักษาเช่นเดียวกับการรักษาโรคไข้หัดสุนัข ที่สำคัญ คือ ต้องหยุดสภาพการขาดน้ำที่เกิดจากการอาเจียนและท้องเสียโดยให้สารน้ำเป็นจำนวนมาก และใช้ยาปฏิชีวนะควบคุมการติดเชื้อแทรกซ้อน

เป็นโรคที่เกิดจากการติดเชื้อหลายชนิดที่ทำให้เกิดการอักเสบของหลอดลม ที่สำคัญคือ Canine Parainfluenza Virus, Canine Adenovirus type 2และแบคทีเรีย Bordetella bron chiseptica ลักษณะสำคัญของโรค คือ ไอ ซึ่ง ความรุนแรงของโรคแตกต่างกันในแต่ละพื้นที่ Kennel cough เป็นโรคที่ทำความรำคาญแก่สุนัขมากกว่าเป็นอันตรายถึงชีวิต ซึ่งจะพบมากในสุนัขที่เลี้ยงรวมกัน

อาการ เริ่มด้วยไอแห้งๆ ต่อมาจะกลายเป็นไอแค็กๆ และบ่อยขึ้นถ้าเจ้าของลังเกตุไม่ดีคิดว่ามีสิ่งแปลกปลอมติดคอและจะหยุดไอเมื่อสามารถขย้อนเอาเสมหะออกมาได้ การคลำที่หลอดลมจะกระตุ้นให้เกิดการไออย่าง รุนแรง บางครั้งมีอาเจียนร่วมด้วย สุนัขจะไอติดต่อกันเป็นเวลาหลายนาที kennel cough จะเป็นประมาณ 7-14 วัน ถ้าเป็นไปรุนแรงจะหายเองได้คล้ายกับ หวัดในคน

การแพร่เชื้อ โดยการหายใจ สุนัขจะขับไวรัสออกมาในอากาศ ดังนั้น สุนัขที่อยู่รวมกลุ่มเป็นจำนวนมากในพื้นที่จำกัด โอกาสที่จะรับเชื้อไวรัสเข้าไปเป็นจำนวนมากได้สูง ดังนั้นการระบายอากาศที่ดีมีประสิทธิภาพจะลดการติดต่อโรคได้ โรคนี้ไม่ติดต่อไปยังมนุษย์

การป้องกัน การให้วัคซีนจะช่วยลดการติดเชื้อและความรุนแรงของ โรคได้ วัคซีนป้องกันโรคที่ดีควรป้องกันทั้งโรคที่เกิดจากเชื้อไวรัสและแบคทีเรีย หรือให้ร่วมกันทั้ง 2 ชนิด เริ่มให้วัคซีนเมื่ออายุได้6 อาทิตย์ กระตุ้นซํ้าเมื่อ 12-14,16-18 อาทิตย์ ต่อไปปีละครั้ง ในประเทศไทยวัคซีนที่ใช้ทั่วไป มักอยู่รวมกับไข้หัด ตับอักเสบ และโรคไข้ฉี่หนู ( leptospirosis )

การรักษา ใช้หลักการเดียวกันกับการรักษาโรคที่เกิดจากเชื้อไวรัสอื่น ๆ โดยถ้ามีอาการน้อย ๆ ไม่ต้องรักษา ดูแลให้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีและอบอุ่นก็จะหายไปเองเหมือนโรคหวัดในคน ถ้าไอแห้ง ๆ ไม่มีเสมหะ อาจต้องให้ยาระงับอาการไอ แต่ถ้ามีเสมหะ ควรให้ยาละลายเสมหะร่วมด้วย และให้ยาปฏิชีวนะกรณีมีการติดเชื้อแบคทีเรีย B. bronchiseptica.

เกิดจากเชื้อไวรัส Rabies Virus โรคพบได้ในสัตว์เลือดอุ่นทุกชนิด โดยเฉพาะสัตว์กินเนื้อเช่น สุนัขบ้าน โรคพิษสุนัขบ้ามีความร้ายแรงและ อันตรายมากที่สุดสามารถทำให้สุนัขตาย และติดต่อไปยังมนุษย์ ในคนถ้าเป็น โรคพิษสุนัขบ้าแล้ว โอกาสรอดชีวิตน้อยมาก

การแพร่เชื้อ โดยการกัดของสุนัขบ้า ในนํ้าลายสุนัขบ้าจะมีเชื้อไวรัสอยู่จำนวนมาก หลังจากถูกกัดเชื้อจะตรงไปยังระบบประสาท ปกติสุนัขจะขับ ไวรัสออกมาในนํ้าลายก่อนสุนัขแสดงอาการ 1 อาทิตย์ และโดยการหายใจเอาเชื้อไวรัสในอากาศ เช่น ในถํ้าที่มีนํ้าค้างคาว

อาการ เริ่มแรกจะมีไข้สูง พฤติกรรมเปลี่ยนแปลงไปจากปกติ สุนัขเงียบจะกระวนกระวาย ตะครุบ หรือกระปรี้กระเปร่า ส่วนสุนัขก้าวร้าวจะกลายเป็นประจบประแจง ทำตัวน่าสงสารหรือทำตัวให้เจ้าของเอ็นดู ต่อมา อาการจะเปลี่ยนไปใน 2รูปแบบคือ

1. รูปแบบดุร้าย (the furious form)

สุนัขจะตอบสนองต่อสิ่งกระตุ้นทุกชนิดมากกว่าปกติ และกัดทุกสิ่งที่ เคลื่อนที่อยู่ข้างหน้าและจะกัดมากขึ้นถ้าถูกกระตุ้นด้วยแสง เสียง ความสั่นสะเทือน สุนัขจะวิ่งอย่างไร้จุดหมาย ต่อมา จะมีการ ชัก ซึ่งทำ^,ให้สุนัขอัมพาตและตายในที่สุด

2. อัมพาต (The dump or paralytic form)

สุนัขจะไม่กัดแต่จะเกิดอัมพาตตามกล้ามเนื้อ ขากรรไกรค้าง ลิ้นห้อย เสียงเห่าอาจจะเปลี่ยนไป ปกติแล้วอาการจะแสดงภายใน 3-8 อาทิตย์หลังจาก ถูกกัด แต่บางครั้งอาจมากกว่า 8 เดือน ขึ้นกับตำแหน่งที่กัด ล้ากัดบริเวณ ศีรษะจะแสดงอาการเร็วที่สุด

การป้องกัน สุนัขควรได้รับวัคซีนป้องกัน การป้องกันโรคล่วงหน้า ครั้งแรกเมื่ออายุได้ 3 เดือนเป็นต้นไป เนื่องจากระบบการสร้างภูมิคุ้มกันต่อ โรคพิษสุนัขบ้าจะสามารถสร้างภูมิต้านทานโรคได้ค่อนข้างดีหลังจากอายุ 11 สัปดาห์เป็นต้นไป และภูมิต้านทานที่ได้รับจากแม่ทางนมนํ้าเหลือง (Colostrum) ก็มีอิทธิพลต่อการสร้างภูมิต้านทานโรคอีกด้วย หากสุนัขได้รับวัคซีนในขณะที่ภูมิต้านทานจากแม่มีระดับสูงอยู่จะไม่สามารถสร้างภูมิ ต้านทานได้ เลย

การป้องกันหลังสัมผัสโรค องค์การอนามัยโรคได้ให้คำแนะนำว่า

• สุนัขที่ไม่เคยฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้ามาก่อน ถ้าถูกสุนัขบ้า

กัด ควรทำลายสัตว์ที่ถูกกัดทันที

• สุนัขที่ไม่เคยฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้ามาก่อน ถ้าถูกสุนัขที่

สงสัยว่าเป็นบ้าหรือไม่ทราบสภาวะของสัตว์ตัวที่มากัด ให้กักขัง สุนัขที่ถูกกัดไว้ภายใต้การดูแลของสัตวแพทย์เป็นเวลา 6 เดือน ถ้า สัตว์ถูกกัดเคยฉีดวัคซีนป็องกันโรคพิษสุนัขบ้ามาก่อนควรฉีดซํ้า แล้วกักขังไว้ดูอาการอย่างน้อย 3 เดือน นอกจากนี้มีข้อแนะนำว่า

• กรณีที่สุนัขไม่ฉีดวัคซีนป็องกันโรคพิษสุนัขบ้า และถูกสุนัขบ้ากัด

ให้วัคซีนกับสุนัขที่ถูกกัด 3-4 ครั้ง ห่างกันครั้งที่ 4-5 วัน พบว่า ให้ผลในการกระตุ้นให้เกิดภูมิคุ้มโรคเช่นเดียวกับ การฉีดทุกวันติดติดกัน 10-12 วัน

• กรณีสุนัขถูกกัดเคยฉีดวัคซีนมาก่อน และสุนัขยังมีภูมิต้านทานอยู่ ให้ฉีดวัคซีนซํ้าภายใน 5 วัน หลังสัมผัสโรค
• ในกรณีแม่สุนัขกำลังเลี้ยงลูก ถ้าเป็นบ้าขณะที่กำลังให้นมลูกแนะนำ

ให้ทำลายลูกทั้งหมด เพราะลูกมีโอกาสได้รับเชื้อจากนํ้าลายแม่ และลูกสัตว์มีความไวในการติดโรคมากกว่าสุนัขอายุมากขึ้น

สุนัขแรกเกิดที่ได้รับการถ่ายทอดภูมิคุ้มกันในรูปของแอนติบอดีจาก แม่ในการป้องกันการติดเชื้อตามธรรมชาติ ประมาณ 2 – 18 % ของแอนติบอดีดังกล่าว ลูกสุนัขได้รับผ่านทางรก และประมาณ 82 – 98 % ได้รับผ่านทางนมน้ำเหลือง

ความสามารถของลูกสุนัขในการป้องกันโรคต่างๆ ขึ้นอยู่กับระดับ แอนติบอดีที่ได้รับมาจากแม่ ซึ่งส่วนใหญ่ได้รับผ่านทางนมน้ำเหลืองและค่าครึ่งชีวิตของแอนติบอดีต่อโรคต่างๆ ซึ่งจะลดลงจนถึงระดับที่ไม่สามารถป้องกันโรคตามธรรมชาติได้ การให้วัคซีนในขณะที่ร่างกายมีระดับแอนติบอดีสูง จะทำให้การทำวัคซีนไม่ได้ผล เพราะเชื้อที่ให้เข้าไปจะลูกรบกวนจากแอนติบอดีที่ยังสูงอยู่ ตามหลักการ ควรทำวัคซีนเมื่อภูมิคุ้มกันลดลงถึงระดับที่รบกวนการทำวัคซีนน้อยที่สุด อย่างไรก็ตามระดับภูมิคุ้มกันที่รบกวนการตอบสนองต่อวัคซีน อาจใกล้เคียงกับระดับภูมิคุ้มกันที่ไม่สามารถปองกันการติดเชื้อโดยธรรมชาติ จึงทำให้ลูกสุนัขมีช่วงเวลาที่ไม่สามารถต้านทานโรคได้ แต่ก็ไม่สามารถตอบสนองต่อวัคซีนได้เช่นเดียวกัน

ลูกสุนัขสามารถตอบสนองทางภูมิคุ้มกันต่อเชื้อที่ร่างกายได้รับเข้าไป ตั้งแต่แรกเกิด แต่อาจช้าและไม่มีประสิทธิภาพเท่ากับสุนัขที่โตเต็มที่แล้ว สุนัขที่อายุน้อยกว่า 2 สัปดาห์ มีระบบภูมิคุ้มกันที่ยังพัฒนาไม่เต็มที่ การได้รับวัคซีนที่เป็นวัคซีนเชื้อเป็นอาจสร้างปัญหาแก่สุนัขได้ดังนั้นไม่ควรทำวัคซีนในลูกสุนัขที่มีอายุน้อยกว่า 2 สัปดาห์

อายุที่ควรทำวัคซีนครั้งแรกจากข้อมูลที่รายงาน รวมทั้งโปรแกรม วัคซีนของต่างประเทศแนะนำให้ทำวัคซีนแก่ลูกสุนัขครั้งแรกเมื่ออายุสุนัขได้ 8 สัปดาห์ ซึ่งเป็นระยะเวลาที่ระบบภูมิคุ้มกันของลูกสุนัขมีการพัฒนาเต็มที่ ประกอบกับระดับแอนติบอดีที่ลูกสุนัขได้รับมาจากแม่ผ่านทางนมน้ำเหลือง น่าจะมีระดับลดลงจนทำให้สุนัขสามารถตอบสนองต่อวัคซีนได้

ดังนั้นการทำวัคซีนแบบมาตรฐานควรจะเริ่มเมื่อลูกสุนัขอายุ 8 สัปดาห์ และควรเป็นการทำวัคซีนรวม ซึ่งประกอบด้วยวัคซีนป้องกันโรคไข้หัดสุนัข และวัคซีนป้องกันโรคลำไส้อักเสบติดต่อจากเชื้อพาร์โวไวรัส เพื่อให้แน่ใจว่า ลูกสุนัขจะได้รับการคุ้มครองให้ปลอดภัยจากโรคร้ายแรงทั้ง 2 โรค

อย่างไรก็ตาม ลูกสุนัขที่อยู่หรือมาจากสถานที่ที่สภาพแวดล้อมมีความเสี่ยงสูงต่อการเกิดโรค เช่น อยู่ในบ้านหรือบริเวณที่มีการระบาดของโรค คอก สุนัขที่เคยมีการระบาดของโรค สถานสงเคราะห์สัตว์ ร้านขายสัตว์เลี้ยง ลูกสุนัข ที่มาจากแม่ที่ไม่เคยได้รับการฉีดวัคซีนหรือไม่มีประวัติการทำวัคซีน สัตวแพทย์อาจพิจารณาทำวัคซีนก่อนอายุ 8 สัปดาห์ คือ ทำวัคซีนเมื่อลูกสุนัขอายุ 6 สัปดาห์โดยอาจจะทำวัคซีนป้องกันโรคไข้หัดสุนัขหรือโรคลำไส้อักเสบติดต่อจากเชื้อพาร์โวไวรัส ทั้งนี้ขึ้นกับดุลพินิจของสัตวแพทย์ว่า ลูกสุนัขมีความเสี่ยง ต่อโรคใดมากกว่ากัน

สำหรับโรคพิษสุนัขบ้า จากข้อมูลที่ทางบริษัทผู้ผลิต และจาก คำแนะนำใน Compendium of Animal Rabies Control 1998 แนะนำใหฉีดเมื่อลูกสุนัขอายุได้ 3 เดือน อย่างไรก็ตาม คณะอนุกรรมการมีความเห็นว่าการฉีดวัคซีนในลูกสุนัขอายุน้อยกว่า 3 เดือน ที่มีความเสี่ยงต่อโรคพิษสุนัขบ้าให้อยู่ในดุลพินิจของสัตวแพทย์ในกรณีที่ลูกสุนัขได้รับวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า เมื่ออายุน้อยกว่า 3 เดือน ให้ทำการฉีดวัคซีนซ้ำเมื่อลูกสุนัขอายุได้ 3 เดือนอีกครั้งหนึ่ง

ในอายุปีแรกของลูกสุนัขแนะนำให้ทำวัคซีนมากกว่า 1 ครั้ง เพื่อลดผลกระทบจากภูมิคุ้มกันจากแม่สุนัขที่อาจจะมีอยู่สูงขณะทำวัคซีนครั้งแรก หรือ เพื่อกระตุ้นให้ลูกสุนัขสร้างภูมิคุ้มกันให้สูงภายหลังจากการได้รับวัคซีนครั้งแรก สำหรับโรคลำไส้อักเสบติดต่อจากเชื้อพาร์โวไวรัส อาจมีช่วงระยะเวลาที่ลูกสุนัขตอบสนองต่อการทำวัคซีนน้อย หรือไม่ตอบสนองเลยยาวนานกว่าใน กรณีของโรคไข้หัดสุนัข ประกอบกับช่วงความเสี่ยงต่อการติดเชื้อมีสูง จึงอาจจะต้องทำวัคซีนมากกว่า 2 ครั้งในปีแรก ซึ่งระยะห่างการทำวัคซีนแต่ละครั้ง ควรห่างกันไม่น้อยกว่า 2 สัปดาห์ขึ้นไป

ชนิดของวัคซีนที่มีให้เลือกใช้ในประเทศไทยเริ่มมีมากขึ้น กรณีโรคไข้ หัดสุนัขมักเป็นวัคซีนรวมอยู่กับวัคซีนป้องกันโรคตับอักเสบติดต่อและโรคเลป โตสไปโรซีส ส่วนวัคซีนโรคลำไส้อักเสบติดต่อจากเชื้อพาร์โวไวรัสเป็นวัคซีน เชื้อเป็นที่อาจจะอยู่ในรูปวัคซีนเดี่ยวหรืออยู่รวมกับวัคซีนที่กล่าวมาข้างต้น

สำหรับวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าเป็นวัคซีนเชื้อตายซึ่งมีทั้งที่เป็นวัคซีนเข็ม เดียวและรวมอยู่กับวัคซีนอื่นๆในเข็มเดียวกัน